Zarys historyczny pszczelarstwa na terenie powiatu legionowskiego
Pierwsze wzmianki o bartnictwie pochodzą z początku XIV wieku.
Statuty mazowieckie wydane przez Księcia Janusza I. jako jedne z pierwszych obwarowały bartnictwo przepisami prawnymi. W nich zostały określone terminy poszczególnych aktywności pszczelarskich, daniny,
rugi bartne oraz kary za łamanie przepisów ustanowionego prawa.
Jako datę rozliczeń bartników wobec księcia ustanowiono 23 kwietnia, przypadający w dzień świętego Wojciecha.
Wszystkie przekazy historyczne, onomastykę bartnictwa, sposoby pozyskiwania miodu na przestrzeni stuleci na terenach powiatu serockiego
i ościennych miejscowości zostały opracowane przez dr. J. Jakubczyka
w publikacjach o ziemi serockiej.
Wzmianki o bartnictwie na ziemi mazowieckiej pochodzą już z XV wieku
i dotyczą pszczelarzy z Ryni należącej
do parafii w Zegrzu.
Niestety pierwsza połowa XIX wieku przyniosła niemal całkowity upadek bartnictwa. Do czego przyczynił
się rozwój przemysłu cukrowniczego oraz zakazu uprawiania bartnictwa
w lasach rządowych, jak podawano
z uwagi na poddanie lasów koniecznej ochronie.
Koniec XIX wieku to stopniowy powrót do tradycji pszczelarstwa.
W 1882 roku powstaje Muzeum Pszczelnicze założone przez Kazimierz Lewickiego. Są wydawane czasopisma
i poradniki. Organizowane są także kursy pszczelnictwa. Następuje szybki
i dynamiczny rozwój z wykorzystaniem nowoczesnych – na ówczesne czasy – technik.
Co więcej, w okolicy Brwinowa, powstaje pierwsza szkoła
pszczelarsko – ogrodnicza, a na wniosek przedstawiciela komisji rewizyjnej Szaniawskiego założona zostaje pasieka w Zegrzynku.
Początek XX-go wieku przynosi kolejne zmiany w pszczelarstwie. Rozpoczyna się hodowla pszczoły w kószkach, ulach ramowych i pniach.
Na przestrzeni XX-go wieku nastąpiła intensywna wymiana myśli, dzielono się spostrzeżeniami z życia pszczół, budowy uli, pozyskiwania miodu, stosowania użytecznych narzędzi oraz właściwego prowadzenia gospodarki pasiecznej. Informacje czerpano ze stron ówczesnych gazet branżowych.